Ang sabi nila, 'Where there is love, there is life.' Pero paano makakahanap ng LOVE kung maagang nawalan ng LIFE?

Transcription

1 Match Made After Life by AegyoDayDreamer [TO BE PUBLISHED UNDER PSICOM] Where there is love, there is life. Pero paano makakahanap ng LOVE kung maagang nawalan ng LIFE? ================= Prologue Ang sabi nila, 'Where there is love, there is life.' Pero paano makakahanap ng LOVE kung maagang nawalan ng LIFE? Dahil sa sakit sa puso kaya maagang namatay si Adele samantalang dahil naman sa isang aksidente kaya namatay si Louie. Hindi magkakilala ng personal ang dalawa ngunit pinagtagpo sila ng kamatayan. Ito ay dahil sa paniniwala ng pamilya ni Louie na kapag ang isang tao ay namatay nang hindi pa naikakasal o nakakaranas ng pag-ibig, hindi matatahimik ang kaluluwa nito hanggang sa makahanap ng kabiyak. Sa pagsailalim ng dalawa sa isang ghost wedding, makatawid na nga kaya sila sa kabilang buhay? Sila nga ba ang 'perfect match' even after life? ================= Chapter 1 (Adele Medina POV) Lagpas alas-ocho na ng gabi. Imbes na nasa bahay para manood ng teleserye sa TV o kaya naman ay nakatambay lang sa loob ng kwarto habang nagbabasa ng mga koleksyon kong nobela, narito ako ngayon sa ospital.

2 Palakad-lakad lang ako sa hallway. Patingin-tingin sa mga paintings na nakasabit sa puting pader. Dinadaan-daanan ng mga nurse na minu-minuto kung mag-monitor sa mga pasyente nila. 'Ang boring talaga rito,' pabuntong-hininga kong nasabi sa sarili. Kabisado ko na ang buong ospital simula bata pa lamang ako. Walang lugar na magandang pagtambayan dito. Kahit 'yung recreation area nila, wala nang talab dahil nakasawaan ko na. Kung sana lang may poging resident doctor dito tulad ng mga nagiging viral sa social media, e'di sana ay masaya pa ako. Baka doon pa ako tumambay sa office niya! Kaso non-existent ang tulad 'nun sa ospital na ito. How sad. Napabuntong-hininga ulit ako lalo pa nang mapatingin naman ako sa malaking orasan na nakasabit sa pader. Magli-limang oras na rin simula nang magsimula ang operasyon kanina, 'Kailan kaya matatapos 'yun?' Mayamaya pa, natanaw ko na ang pamilya ko. Kanina pa rin sila naghihintay sa waiting area at sa pagkakakilala ko sa kanila, hindi pa sila nakakapag-hapunan dala ng pag-aalala sa posibleng kahinatnan ng operasyon. Paglapit ko sa kanila, humahagulgol si Mama habang kino-comfort naman siya ni Papa. Nakatayo naman at nakasandal lang sa pader si Ate Giselle. Nakayuko siya at tahimik na bumubulong sa sarili. Nagdarasal. Tinabihan ko si Mama. Madalas ko siyang sundutin sa tagiliran niya kapag may kailangan ako sa kanya o kapag gusto ko lang siyang kulitin. Pero ngayon, walang epekto ang paglalambing ko. "Ma, Pa, magiging okay rin ang lahat." Sabi ko pero 'di nila ako pinansin. Nahawa na nga rin si Papa sa pag-iyak. Pasimple pa niyang pinunasan ang unang luhang pumatak pero nagtuluy-tuloy pa rin ito sa pagagos. Tumingin ako kay Ate Giselle at siya na lang ang kinausap ko. Sa kanya kasi nakikinig ang mga magulang namin. Bukod doon, magaling siyang magpalakas ng loob. "Ate G! Ikaw na nga ang kumausap sa kanila!" Natapos din sa wakas sa pagdarasal si Ate. Tumingin siya kina Mama at Papa at kahit alam kong nag-aalala rin, isang ngiti ang ipinakita niya. "Ma, Pa, 'wag na kayong mag-alala. Patapos na rin naman na ang operasyon. Kakayanin niya 'yun." Napangiti ako dahil 'yun pa nga lang ang sinasabi niya, nakinig na sina Mama at Papa. Natigil din sa wakas ang iyakan!

3 Tahimik at kalmado na ang lahat. Balita na lamang mula sa doktor ang inaabangan namin. Ngunit pare-parehong naagaw ang aming atensyon sa gulo at ingay na nagmumula sa kabilang hallway. Isang pasyente mukhang nasa kritikal na kalagayan ang minamadali nilang dalhin sa emergency room. "Tabi! Tumabi kayo!" "Ano bang nangyari sa kanya?" "Nasagasaan daw." Sa harapan namin dumaan ang mga nagmamadaling hospital personnel tulak stretcher bed na kinaroroonan ng pasyenteng iyon. Lalaki siya. Kung hindi ko kasing edad ay mas matanda lang siguro ng kaunti saakin. Hindi ko masyadong nakita ang itsura niya dahil sa dugong nakabalot sa kanyang mukhang. Nang medyo tumagilid ang ulo niya, napansin kong bahagya ring bumukas ang kanyang mga mata. At laking gulat ko nang tumingin siya sa direksyon ko. Nakapako talaga ang titig niya saakin kahit palayo na sila. 'Saakin nga ba siya nakatingin?' nagtatakang tanong ko. Imposible kasi 'yun. "Kawawa naman," narinig kong binulong naman ni Mama. Dala ng curiosity at dahil wala na rin naman akong ginagawa, nagpaalam muna ako sa pamilya ko para maki-usisa sa nangyayari na doon sa pasyente. Nasa loob na sila ng emergency room at inaasikaso na ng doktor. Dahan-dahan pa akong lumapit para silipin ang itsura ng lalaking iyon. Pero nabigla ako nang makita ko siyang nakatayo na sa may gilid ko. "A anong..." garalgal at halatang nagpa-panic ang boses niya. Wala pa siyang ideya kung ano ang nangyayari ngunit hindi rin nagtagal ay nakita na niyang sarili niyang katawan. "Pa paanong... hindi... hindi pwedeng mangyari 'to..." Kaluluwa na siya at nahiwalay sa katawan niya. Kagaya ko na isang kaluluwa rin na wala sa sariling katawan sa mga oras na ito. At dahil yata sa pagtitig ko sa kanya kaya napansin na rin niya ako sa wakas. "Na nakikita mo ako?"

4 Ang gwapo pala niya. Natameme tuloy ako at isang tango na lang ang naisagot. "Alam mo ba kung anong nangyayari saakin? Mamamatay na ba ako?" Sa pagkakataong iyon, lalo hindi na ako nakaimik. Hindi ko naman kasi alam ang sasabihin. Maski man ako, hindi rin sigurado sa sitwasyon namin ngayon. "Anghel ka ba? Nandito ka ba para sunduin ako?" Napalingon ako sa likod ko, wala naman akong pakpak. Kinapa ko ang bandang ulo ko, wala rin naman akong halo. So ganoon ba ako kaamo at kaganda sa paningin niya para mapagkamalan niyang anghel? Pasimple tuloy akong natawa. Balak ko na sana siyang pakalmahin... kaso bigla ko namang naramdaman ang malakas na kabog ng puso ko. Tumindi pa ang kirot sa dibdib ko hanggang sa puntong halos hindi na ako makahinga. Then it hit me. May nangyayaring kakaiba at masama at katawan ko. "Sandali! Saan ka pupunta?" tanong niya. Ngunit nauna na akong tumakbo dahil kailangan ko nang balikan ang katawan ko. Pero bago ako tuluyang umalis, nilingon ko siya ng isa pang beses at iba na ang nangyayari sa kanya. Unti-unting bumabalot ang puting liwanag sa kanya. Wala na ang takot sa mukha niya dahil napalitan na ito ng pagkamangha. Mukhang tatawid na siya sa kabilang-buhay at sa langit pa mapupunta! Ang bait sigurong nilalang nito noong nabubuhay pa. Noong mga oras na 'yun, parang nahahalina na rin akong lumapit para makisabay sa makatawid na rin. Pero naisip kong hindi pa pala ako handa. Hindi ko pa oras. Marami pa akong hindi nagagawa. Tuluyan na akong umalis at kumaripas talaga sa pagtakbo hanggang sa marating ko na ang operating room kung saan isinasagawa ang operasyon sa puso ko. Ngunit laking panlulumo ko sa aking naabutan. Iniiyakan na ako ng buong pamilya ko. Isang masamang balita ang ipinaabot ng doktor, "Ginawa na po namin ang lahat pero hindi na kinaya ng katawan ni Adele ang operasyon. We're very sorry."

5 Hindi pa ako makapaniwala noong una. Pero nang lapitan ko na talaga ang katawan kong wala ng buhay, tuluyang sumampal saakin ang katotohanan. "Patay na ako." Pero bakit walang liwanag? Bakit 'yung lalaking nakita ko kanina ay nakatawid naman sa kabilang-buhay? Sobrang daya naman! Sunud-sunod na ang tanong sa utak ko at nagsisimulang matakot na rin dahil alam kong walang sino man ang makakasagot sa mga 'yun. Kaya ano nang gagawin ko? Ano nang mangyayari saakin ngayon? ================= Chapter 2 (Adele Medina POV) Sa Manila Memorial Park, araw ng aking libing. Kumpleto ang mga kamag-anak namin. Narito rin ang ilang sa mga family friends, co-workers ng parents ko at ilan sa aming kapit-bahay para makiramay at ipagdasal ang kaluluwa ko. Matapos mag-alay ng tig-iisang puting bulaklak at kanya-kanyang dasal, binasa na ng pastor ang kanyang huling sermon mula sa Banal na Biblia: 1 Corinthians 15:42-15:44. "Ang katawang inilibing ay mabubulok, ngunit 'di mabubulok kailanman ang katawang muling binuhay. Ang pangit at mahina nang inilibing, maganda't malakas kapag muling nabuhay. Ang inilibing na katawang panlupa, muling mabubuhay bilang panlangit. Kung may katawang panlupa, mayroon ding katawang panlangit." Yumuko na ang pastor at saka nag-alay ng huling dasal at pagkatapos noon ay binasbasan na niya ng holy water ang kabaong ko. "Sumalangit nawa ang iyong kaluluwa, Adele Medina." At sinundan ito ng lahat, "Sumalangit nawa."

6 Kung alam lang nila. Kung isa lang sana sa kanila ang may bukas na thirdeye, malalaman nilang hindi pa rin ako sumasalangit. Umaasa ako na isa man lang sa kanila ang makatulong saakin na malagay na sa tahimik. Pero walang nakakakita o nakakarinig saakin. Wala silang kamuwang-muwang sa presensya ko. Ibinaba na nila ang kabaong sa hukay at sinimulan nang tabunan ito ng lupa. Kasabay ng mas lumalakas nilang iyakan, napaisip naman ako. Naging masama ba ako noong nabubuhay pa ako? Marahil nga dahil pinahirapan ko ang buong pamilya ko sa pag-aaruga nila saakin. Halos ubusin ko na nga ang pera namin dahil lang sa pagpapagamot ko. Pero kung hindi sa langit, bakit kaya hindi rin ako bumagsak sa impyerno? Bakit kailangan kong maiwang mag-isa dito sa lupa na malungkot at nagiisa? * * * Sumapit ang gabi. Nag-iisa na lang ako ngayon dito sa sementeryo. Hindi ko maiwan ang libingan ko. Iniisip ko rin kung ano na kayang lagay ng bangkay ko sa ilalim ng hukay. Nagsisimula na kaya akong maagnas? Ginagapang na kaya ako ng mga insekto? I can check it and pass through this ground, kaso ayokong gawin. Naiisip ko kasi na baka sa pagsilip ko sa bangkay ko, bigla naman itong dumilat at tumingin saakin. Dyusme! Biglang umihip ang malakas na hangin. Sinabayan pa ito ng creepy na tunog na ginagawa ng mga halaman at puno sa paligid. May poste ng ilaw sa may 'di kalayuan ang biglang nagpatay-sindi. Nang titigan ko ang direksyon na ito, nakakita ako ng isang puting pigura ng babae. Ang haba pa ng buhok nito na sadyang tumatakip sa kanyang buhok. Napalunok na ako ng hangin. Napansin kong hindi nakatapak ang mga paa niya sa lupa at lumulutang na patungo sa direksyon ko. At habang papalapit siya ng papalapit, naririnig kong umuungol pa siya. Mama ko po! Pwede pa ba akong matakot sa kapwa ko multo? Napakapit na nga lang ako sa damong inuupuan ko lalo na nang umangat ang kamay niya at duruin ako. At napapikit lang ako sandali pero bigla siyang naglaho sa hangin. "Na nasaan na 'yun?" Kinakabahan ako kahit wala naman nang kumakabog na puso sa dibdib ko. Lumingon ako, kaliwa't kanan pero hindi ko siya matagpuan.

7 Nagtaasan na lang ang mga balahibo ko sa batok nang maramdaman ko ang presensya niya sa likod ko. "Uy! Bagong salta ka?" Napagapang talaga ako palayo nang lingunin ko siya at magkatitigan kami ng nakatirik nitong mga mata. Kung buhay pa ako, malamang kanina pa ako inatake ulit sa puso! Kamukha niya si Sadako! "Lumayas ka masamang espiritu! Layas! Layas!" nagsisigaw ako habang sumusuntok sa hangin. Hindi ko magawang tignan siya dahil malay ko ba kung biglang bumaliktad ang ulo niya! "OA ka naman, girl! Pareho lang kaya tayo!" Saka niya hinawi ang nakaharang na buhok sa mukha para hindi na ako matakot. Pero parang hindi naman nabawasan ang nakakatakot niyang aura! Nangibabaw ang maitim na kulay ng mga mata at eyebags niya tapos sobrang puti pa ng kanyang balat. "Ayon nga sa kasabihan, birds of the same feather, flock together. That's why we should flock together dahil pareho na tayong multo, girl!" Sabay ngiti niya ng malaki... kaso may tumulong dugo mula sa bibig niya na agad din niyang pinunasan. "Ako nga pala si Sandra. Ikaw?" "A Adele Medina." Sinilip ni Sandra ang lapida ng puntod na binabantayan ko. "Ikaw 'yan? Ang bata mo pa pala! Anong ikinamatay mo?" "Sakit sa puso." "Heart-broken? Tapos nag-suicide? Ganun?" "Hindi! May congenital heart defect ako." "Oww! Ano 'yun?" Kanina medyo natatakot ako sa kanya pero ngayon, tuluyan nang nawala. Ikinuwento ko sa kanya ang tungkol sa sakit ko and in an instant, nagkaroon ako ng ghost friend sa katauhan niya. "Naging mabuting bata ka naman pala at dahil lang sa sakit kaya ka namatay. Pero bakit hindi ka pa tumatawid sa langit?" tanong niya. Napayuko naman ako, "Hindi ko rin alam... wala akong nakitang liwanag."

8 "Ay! May unfinished business ka, girl!" "Eh ikaw? Bakit mukhang pakalat-kalat ka rin sa sementeryong ito?" "Unfinished business din!" aniya. Kunwaring pinagpagan niya ang damo para tabihan na ako at siya naman ang sunod na nagkwento, "Alam mo kasi noong buhay pa ako, kamuntikan na akong maging artista. May talent agent na kumukuha saakin bilang white lady para sa isang movie! Kaso minalas at na-chugi ako bago nangyari 'yun. Dahil sa nabigong pangarap na 'yun kaya heto ako ngayon. Tinutupad ko lang ang na-udlot kong movie role!" Natahimik ako sa kanyang kwento. Pero tingin ko mas maswerte pa rin siya. Alam niya kasi ang dahilan kung bakit nandito pa rin ang kaluluwa niya sa lupa samantalang ako, clueless pa rin kung bakit hindi ako makatawid sa kabilang-buhay. Ano nga ba ang posibleng unfinished business ko? Ano ba ang hindi ko nagawa noong buhay pa ako? Nag-isip ako ng mas malalim at mas lalo akong na-depress. Ang dami ko palang hindi nagawa noong nabubuhay pa ako dahil sa sakit ko. Kung nakakayaman siguro ang unfinished business, milyonarya na ako. "Ang mabuti pa, sumama ka na lang saakin, Adele!" "Saan?" "Kung saan-saan! Gumala tayo tayo at tuturuan kitang manakot!" "Hindi ko yata kayang gawin 'yun." "Madali lang 'yun! At ang saya kaya!" Napatingin ako sa puntod ko. Parang gusto ko ngang maranasan ang gumala pero hindi pa nga lang muna ngayon. "Hindi na muna siguro," pagtanggi ko. "Sa ngayon, babantayan ko na lang muna ang puntod ko." "Wala namang magnanakaw dyan sa katawan mo ah!" "Alam ko... pero sa susunod na lang ako sasama sayo." Dahil alam ni Sandra na hindi na magbabago ang isip ko, "Psh! K, fine! Ikaw rin! Pero basta kapag nabagot ka na, just call my name and I'll be there!"

9 Dahan-dahang lumipad palayo si Sandra. Muli niyang iniharang ang buhok sa kanyang mukha at unti-unti ay naglaho na siya sa dilim. Ang creepy niya. Pero sa pag-alis niya, muli kong naramdaman ang pagiisa. Dapat siguro sumama na lang ako sa kanya na manakot. ================= Chapter 3 (Adele Medina POV) Sumapit ang hatinggabi. Kung anu-ano nang ginawa ko para aliwin ang sarili ko. Nakakaburyo! Bakit ba hindi ako sumama kay Sandra? Siguro ang saya-saya 'nun sa paghahasik niya ng lagim. Para may magawa ako, inisa-isa ko na lang ang mga kalapit-puntod ko. Kinatok ko ang mga lapida nila, "Tao po este multo po!" at nag-abang kung babangon ba sila. Kaso na-realize ko, baka nakatawid na sila. E 'di wow! Sila na ang nasa tahimik na lugar! Muli akong nagbalik sa aking puntod. Nahiga ako sa damuhan para panoorin na lamang ang mga bituing nagkikislapan sa langit. Kahit papaano ay napangiti ako. Hindi ko kasi ito nagawa noong buhay pa ako. Bawal kasi ako noon na magpagabi dahil baka raw mahamugan ako at magkasakit pa. Sobrang strikto at boring ng naging buhay ko pero ngayon, wala nang bawal. Ni hindi na ako mapapagod, magugutom, aantukin o mao-ospital. Lahat ay pwede ko nang gawin 'yun nga lang ay wala akong gana para doon. Napapikit ako at nagmuni-muni na lamang. Pero agad na nasira ang moment ko nang may tumapat na ilaw sa mukha ko. Akala ko sinusundo na ako ng langit pero false alarm. Pinaasa lang ako!

10 'Yung liwanag ay galing pala sa headlights ng isang puting van at saka nagbabaan ang tatlong pasahero nito. "Sigurado ba kayong dito siya inilibing?" "Oo, boss! Nagmanman kami rito habang inililibing siya kanina." "Nandoon po ang pwesto niya, boss!" Nagulat ako nang tumigil na sila sa paglalakad at sa harap pa mismo ng puntod ko. "Anong meron? Sino kayo?" Tatlong lalaki sila. Ang dalawa ay may edad na pareho. Sa tancha ko ay nasa mga 40's na at naka-itim na mga damit. Mukha sila myembro ng sindikato na napapanood ko sa TV at may bitbit pa silang piko at pala. 'Yung lalaking tinatawag naman nilang boss ay 'di hamak na mas bata at 'di hamak na mas pogi rin. Siguro, hindi nalalayo ang edad niya sa Ate Giselle ko. Gamit ang flashlight na hawak ng binatang ito, binasa niya ang pangalan ko sa lapida, "Adele Medina." "Oo, ako nga 'yun." Nagulat at na-touch ako sa sunod niyang ginawa dahil bigla na lamang siyang lumuhod binata at nag-alay ng dasal para saakin. Medyo kinilig naman ako. "Kilala ko ba ang poging 'to? Bakit kaya niya ako dinadalaw?" Kaso, short lived lang ang kilig parang buhay ko. Ang bilis natapos. Ouch. Pagkatapos kasing magdasal ni pogi, pumagilid na siya at nagbigayutos na sa mga tauhan niya, "Sige na, hukayin niyo na yan." "Hukayin? Huhukayin niyo ako? Don't tell me mga magnanakaw kayo?" Ang dami kong tanong na alam ko namang hindi nila masasagot dahil hindi nila ako nakikita at naririnig. Pero obvious naman na talaga ang balak nila. Sinimulan na nilang hukayin ang puntod ko para nakawin ang aking bangkay! Nagsimula na akong mag-panic. "Tulong! May magnanakaw ng katawan ko! May multong pulis ba dyan! Tulungan niyo ako!" Tinulak, sinuntok at tinadyakan ko na nga rin sila, kaso walang epekto. Tumatagos lang ako.

11 "Wala na bang ibibilis 'yan?" utos naman ni poging boss nila na wala namang ginagawa. Nakatunganga lang. "Malapit na boss!" sagot ng isa sa mga tauhan niya ngunit sabay bulong, "Naduduwag lang yata 'to eh." "Halata nga. Atat na atat." Mukhang sanay ang dalawang taga-hukay sa ginagawa nila dahil ang bilis nilang natapos. Tumambad na ang aking ataul at dahan-dahan ay binuksan nila ito. "Ano ba talagang balak niyo sa katawan ko? Hindi naman yari sa ginto mga buto ko ah!" Sandali namang tinitigan ng boss nila ang itsura ko. Napatakip siya ng kanyang ilong at, "Sige na, dalhin niyo na siya." atat nang utos nito. "Saan niyo ba ako dadalhin?" Naglulupasay na ako pero tuloy pa rin ang mga magnanakaw sa pagbuhat sa katawan. "Waaaaaah! Ibaba niyo ang bangkay ko! Ibalik niyo ako sa libingan ko!" Ang careless pa 'nung isa at nabitawan niya ako. Bumaldog ang ulo ko doon sa lupa pero mabuti na lang hindi ko na ramdam 'yun. Kaso nakita ni poging boss nila ang nangyari at binulyawan sila pareho. "Hey! Ingatan niyo naman siya. Kapag 'yan nabasagan ng bungo, babawasan ko ibabayad sa inyo." Tagumpay sila na isakay ang bangkay ko sa loob ng kanilang van. Pero bago sila umalis, nagpaalam naman ang isa sa kanila. "Mauna na kayo, boss. Lilinisin at ibabalik ko lang ulit sa dati 'yung puntod para walang maghinala." "Okay, tara na! Kanina pa nila tayo hinihintay!" Pasakay na rin sana ako, kaso nasaraduhan na ako at agad na humarurot paalis ang sasakyan. "Ang bangkay ko..." Tuluyan na itong nakalayo paalis. Pero pumikit lang ako at nagconcentrate sa kinaroroonan ng bangkay ko. Pagmulat ko, nasa loob na ako ng van kasama ang mga magnanakaw. May kausap naman 'yung poging boss sa phone. "Hello Mommy... yes, nahanap na namin siya. She's in good condition. We'll be there, ASAP."

12 "Saan niyo ba talaga ako dadalhin?" nag-aalalang tanong ko kahit alam kong hindi naman nila ito masasagot. * * * Halos one hour din ang naging byahe. Ramdam kong tense na tense na ang poging boss dahil panay ang check niya sa wrist watch niya, and then sa mga texts na nare-receive niya, tapos ay lilingon ulit siya sa bangkay ko. Tumigil rin sa wakas ang pag-andar ng sinasakyan namin at nalaman kong sa isang Chinese Temple nila akong dinala. Binayaran na ng poging boss ang tauhan niya at saka bumaba. Isang mag-asawa naman ang sumalubong sa kanya. Mukha silang Chinese- Filipino, at tinawag na nila sa pangalan ang poging boss. "Xian!" So that's his name! Xian pala! Pati pangalan ang pogi! Sayang lang, magnanakaw! Nakipag-beso siya sa mag-asawa. Turns out na parents pala niya ang mga ito. "Where is she?" Excited naman na tanong ng mommy niya. I think ako na ang tinutukoy niya. Binuksan ni Xian ang van at ipinasilip ako sa parents niya. Halos maiyakiyak sa galak ang mag-asawa at, "Oh my... she's beautiful!" anang Mommy niya. "Thank you." Partida, patay na ako. "What's her name?" "Adele Medina." sagot naman ni Xian. "Paniguradong matutuwa si Louie," comment naman ng daddy niya. Wait! Sino si Louie? At bakit siya matutuwa? "Anyway, dapat ayusan na siya! At ikaw naman Xian, magbihis ka na rin!"

13 May iba pa silang mga katulong at tauhan na nagtulung-tulong upang marahan buhatin ang aking bangkay. Gusto ko pa rin sanang sundan kung saan mang lupalop nila balak dalhin ang katawan ko. Pero may kung anong nagaganap naman sa loob ng templo na nakatawag sa atensyon ko. Parang hinahalina talaga ako na pasukin ito at pagdating ko sa loob, napanganga na lang ako sa naabutan ko. "A ano bang nangyayari?" ================= Chapter 4 (Adele Medina POV) "A ano bang nangyayari?" Anong klaseng mga tao ba sila? Myembro ba sila ng mga kulto na kumakain ng bangkay? Mukha wala naman sa itsura nila na mga cannibal sila! Mga malayong kamag-anak ko ba? Imposible rin naman dahil hindi ko sila kamukha! Or don't tell me na mga mad scientists sila? Balak nilang mag-experiment sa bangkay ko upang subuking buhayin muli! Kung anu-anong bagay na ang pumapasok sa isip ko. Medyo nagkaroon ako ng clue noong pumasok ako sa loob ng Chinese Temple. Red carpet mula entrance hanggang loob. Natanaw ko ang isang grupo ng mga monghe na nakaluhod sa sahig at sabay-sabay namang nag-aalay ng dasal. Nang lapitan ko ang mga ito, nakita kong may altar pa pala sa harapan nila na maayos na nakalatag sa pula at gintong mantel sa sahig. May mga nakasinding kandila at insenso, bulaklak, alay na mga prutas na nasa malalaking mangkok at alak sa loob ng isang maliit na banga.

14 Kilabot ang sunod kong naramdaman nang mapansin na sa kaharap pang pedestal ay may nahihimlay na isang bangkay ng binata. "Teka... siya 'yung nakita ko dun sa ospital!" At naisip ko, "Siya na ba 'yung tinutukoy nilang si Louie." Habang tumatagal, palakas ng palakas ang pagdarasal ng mga monghe. Humihingi sila ng patnubay, gabay at basbas mula sa langit upang payagan ang binabalak nilang ritwal. Ilang sandali pa, may narinig kaming tunog ng maliit na kampanilya. Hudyat na may ibang taong papasok na sa loob ng templo. Unang pumasok ang buong pamilya ni Xian. Masaya at halatang excited ang parents niya pero si Xian, hindi ko maipinta ang mukha. Nakikita ko ang guilt sa ginawa niyang pagnakaw sa katawan ko. Dapat lang! Sumunod ay may mga tauhang nagsaboy ng bulaklak sa daraanan. Ipapasok na ang aking malamig na bangkay. Doon ko lang napansin na nilagyan nila ng kaunting make-up ang mukha ko at pinalitan na rin ang suot kong damit. Black ang dress na suot ko noong inilibing ako ng mga kapamilya ko, pero ngayon ay kulay pula at puti na ito. Noong oras ding iyon, parang magic na ganoon na rin ang suot kong damit sa anyong-kaluluwa ko. Habang dahan-dahan nilang iminamarcha ang bangkay ko sa loob, naalala ko 'yung mga napapanood kong prusisyon ng mga Santo. Infairness, ang bongga ng pagsalubong na ginawa nila sa bangkay ko. At paglapit nila sa altar, ipinagtabi na nila ang bangkay ko at bangkay ni Louie. "Bagay na bagay sila, Xian." Narinig kong pabulong na sinabi ng Mommy niya. Kinikilig pa ito na parang ewan. Kilabot naman ang naramdaman ko. Tama bang kiligin sa parehong bangkay na? Isang monghe ang tumayo na sa gitna at nag-anunsyo, "Kung handa na ang lahat, maari na nating simulan ang ghost wedding nina Louie Chua at Adele Medina." May kulog na dumagundong sa isip ko. "Ano? Ghost Wedding!" Anong kalokohan 'to! Patay na nga ako, pinagti-tripan pa ng ganito!

15 Naglitanya na talaga ako pero walang nangyari. Naituloy nila ang ritwal para ikasal kami ng bangkay ni Louie. "Hindi pwede 'to! Tigilan niyo 'to! I object!" At walang nakapigil sa kanila. Mayamaya pa, pinaharap na rin nila ang Mommy at Daddy ni Xian upang maging kinatawan daw namin ni Louie sa pagsusuot ng singsing. Ang Mommy nila ang nag-suot ng singsing saaking bangkay. Sa isang kisapmata, suot ko na rin ito sa aking daliri. Mukhang tunay na gold pero, "Ayoko nito!" At pinilit ko itong tanggalin kaso, "Bakit ayaw matanggal!" Sumunod ang Daddy nila na sinuotan na rin ng ka-partner na singsing ang bangkay ng anak nilang si Louie. Wala na! Touch move na! Biglang may nakakasilaw na liwanag sa gilid ko. I saw a tunnel of light pero alam kong hindi ako nito sinusundo. Nang titigan kong maigi, nakakita ako ng isang anyo ng binata at sumisigaw ito. "Waaaaaaaaaah!" Nagkabungguan kami at na-realize niya agad ang lugar na kinaroroonan niya. "Teka... bakit ako bumalik?" saka pa lang din niya ako napansin, "Ikaw? Ikaw ulit!" Pero hindi na rin ako nakapag-react. Natulala na lang ako dahil suot na rin niya sa kanyang daliri ang singsing ang tinawag nilang wedding rings namin. Mayamaya pa, napatingin na nga rin siya sa suot niyang singsing at sinundan pa ito ng mas matinding panic nang lingunin niya ang ginagawa ng kanyang pamilya sa aming mga bangkay. "Patay kang bata ka!" Patay. Patay talaga. * * * Kanina pa natapos ang ghost wedding. Tahimik na sa buong templo. Walang nakakaalam na may dalawang kaluluwa naman ang hindi matahimik dahil sa nangyari. Ang binatang kaluluwa na kasama ko ngayon ay si Louie Chua. 23 years old lamang daw siya, one year ang tanda saakin. Tulad ng hula ko kanina, Chinese-Filipino nga sila. Kaunti na lang, mapapakanta na ako ng Chinito.

16 Ipinaliwanag na rin niya saakin ang tungkol sa lumang tradisyon ng kanilang pamilya na humantong sa kasalang ito. "May paniniwala ang pamilya namin na kapag ang isang single na tao ay namatay nang hindi pa ikinakasal, hindi matatahimik ang kaluluwa niya hanggang sa makahanap ito ng kabiyak. Ang sabi nila, sa pamamagitan lang ng 'Ghost Wedding' magtatagpo ang dalawang puso para sabay silang makakatawid sa kabilang-buhay." "Obviously, hindi totoo ang pamahiin niyo. Tignan mo ang nangyari saatin ngayon." "Masyadong old fashion kasi sina Mommy at Daddy." Nalulungkot niyang saad sabay buntong-hininga. "Alam mo bang nasa langit na ako. Totoong may Diyos at may mga anghel. Sinalubong nila ako noong mamatay ako at malapit na sana akong makapasok sa kaharian nila. Kaso..." Ipinakita niya ang wedding ring na nasa kanyang daliri. "Ang singsing na 'to. May pwersang nanggaling dito na humila saakin pabalik dito sa lupa. Tapos ayun na ang naabutan ko. Ikinasal na pala nila tayo kaya naudlot at paglagay ko sa tahimik. Ganun din ba ang nangyari sayo?" Napailing naman ako, "Hindi pa talaga ako nakakapunta ng langit. Walang liwanag, walang anghel, wala ang mga 'yun." "I ibig bang sabihin, sa impyerno ka nanggaling?" Napatingin ako ng masama sa kanya. "Mukha ba akong masamang tao! Dahil sa unfinished business ko kaya hindi pa rin ako nakakatawid." "Ano bang unfinished business mo?" "Hindi ko pa rin alam eh." Pareho na kaming natahimik. Tapos narinig ko na lang siyang bumulong, "Sorry." "Bakit ka nagso-sorry sa akin?" "Kasi hindi ka pa natatahimik." Napayuko naman ako. "Sorry rin."

17 "At bakit ka naman nagso-sorry?" "Kasi nakakalungkot ang sitwasyon mo. Nasa langit ka na, naging lupa pa ulit. Pero hayaan mo, tutulungan kita. Kailangan lang nating gumawa ng paraan para mapawalang-bisa ang kasal natin at para makabalik ka na ulit sa langit!" Napangiti na si Louie. At sa sandali niyang pananahimik, mukhang nakaisip naman siya agad ng plano. "Dahil ang pamilya ko ang nagsagawa ng ritwal, alam kong sila lang din ang makakatulong saatin. Isa lang ang naiisip kong paraan para ipaalam sa kanila na hindi natin nagustuhan ang kasal." "Ano?" "Ano bang ginagawa ng mga tulad nating kaluluwa? E 'di nagmumulto!" ================= Chapter 5 (Adele Medina POV) Dahil pareho kami ni Louie na wala namang alam sa pananakot, isang multo lang ang naisip kong pwede naming lapitan. Sa naaalala ko lang din, libre pa siyang nag-alok na turuan akong manakot si Sandra! Agad akong nag-aya na magpunta kami ng sementeryo. Ayos nga ang naging byahe namin dahil pwede kaming lumipad. Walang pagod, wala pang pamasahe at wala pang traffic! Nang makarating na kami roon, agad na naming sinimulan ang paghahanap sa kanya. "Siya nga pala, nakalimutan ko palang itanong kanina," medyo nahihiya pang saad ni Louie. "Anong pangalan mo?"

18 Naisip ko rin, kanina pa kami magkasama at siya nakilala ko na pero ako, nakalimutan kong magpakilala! I guess nasanay na lang ako noong nabubuhay pa ako na basta estranghero, hindi ko na kailangang kilalanin. "Adele Medina." pakilala ko sa kanya. "Adele?" tapos napaisip siya at bigla na lang kumanta, "We could have had it all, rolling in the deep..." saka siya tumingin sa reaksyon ko. Nang mapansin niyang hindi ako natawa, napayuko na lang siya at saka bumulong, "Ay grabe. Hanggang dito ba naman, walang natatawa sa joke ko." Nang sabihin niya 'yun, saka pa lang ako natawa dahil na rin sa awa ko sa kanya. "Pasensya ka na. Noong buhay pa kasi ako, laging binabanat sa akin ng mga taga-ospital ang joke na 'yan dahil nga Adele ang pangalan ko. Gasgas na kumbaga." "Speaking of ospital, doon din tayo unang nagkita, 'di ba? Akala ko noong mga oras na 'yun, anghel ka na sumusundo saakin." Palihim akong napangiti noong naalala ko ang eksenang 'yun. At talagang hindi niya rin nakalimutan! "Pareho tayong kaluluwa na lang noon." "Sinong mas naunang namatay saatin?" "Ewan ko. Parang sabay yata tayong namatay." "Grabeng coincidence, noh? Tapos sa dami ng pwedeng gawing ghost bride ng mga magulang ko para saakin, ikaw pa talaga ang napili nila." Grabeng coincidence nga talaga! Bakit kami pa ang pinag-match nila? "Ano nga palang ginagawa natin dito?" biglang bago niya ulit ng usapan. "Hindi ba sabi mo magmu-multo tayo? Kailangan natin ng expert's advice para takutin ang pamilya mo. May kilala akong magaling manakot." "Kaibigan mo?" "Nakilala ko lang din siya dito sa sementeryo. Sabi niya, basta kailangan ko siya, tawagin ko lang daw siya at darating siya." Tamang-tama at sa wakas, natagpuan ko na rin siya. "Ayun siya! Sandra!!!" Nakita naming nakalutang si Sandra or more like nakasabit siya sa puno. 'Yung mahabang buhok pa niya mismo 'yung kunwaring lubid na nakatali sa

19 kanyang leeg. Nakatirik na naman ang kanyang mga mata at nakalabas pa ang dila. Nanindig ang balahibo ko sa itsura niya pero mas malala ang naging reaksyon ni Louie. Napakapit siya sa balikat ko at nanigas na parang estatwa. "Oh? 'Wag mong sabihing natatakot ka?" "Siya ba 'yung gumanap na Sadako sa 'The Ring'? Kamukha niya kasi eh!" Natawa ako at napabulong na lang sa sarili, 'Hala ka. Siya ang nagsuggest na manakot tapos siya naman palang no.1 duwag.' Pero para palakasin ang kanyang loob, hinila ko na siya palapit kay Sandra. "We're on the same side, Louie. Kaibigan si Sandra!" Imbes ako ang babae, ako pa tuloy ang naglakas-loob na unang lumapit kay Sandra. Sa likod ko naman nagtatago at nakasunod si Louie. "Sandra!" "Adele! Why hello!" saka gumalaw ang ulo nito na may kasabay pang tunog na parang nababaling buto. "At may kasama ka na? Bagong salta 'din?" "Siya nga pala si Louie," saka ko siniko si Louie para humarap at magpakilala. "Batiin mo siya." "He hello..." May kakaibang spark sa mukha ni Sandra. Sadya pang may lumabas na dugo nang ngumiti siya para bumati rin. "Hello Louie boy! Welcome to the other side!" "Hihingi sana kami ng tulong sayo." "Tulong? Anong klaseng tulong?" "Pwede bang turuan mo kaming manakot?" Pagkasabi ko pa lamang 'nun, nakita ko mas lalong bumalot ang itim na aura kay Sandra. Lumutang-lutang pa ang buhok niya na parang galamay ng pusit sa tubig! Basta takutan talaga, excited siya!

20 * * * Upang mas maintindihan ni Sandra ang dahilan namin kung bakit gusto naming matutong manakot, ikinwento namin sa kanya ang mga pangyayari. Simula noong may naghukay at nagnakaw sa katawan hanggang doon sa kasalan at muling pagbabalik ni Louie dito sa lupa. "Aha! Parang arranged marriage pala ang peg ng kwento niyo. Pero may horror twist lang para maiba!" "At dahil sa nangyari kaya naudlot 'tong pagtawid sana ni Louie sa langit." "I feel sad for you, boy. Pero bakit mukhang hindi ka naman sad?" Hindi talaga sad si Louie dahil scared siya! Kaluluwa na nga at lahat, putlang-putla pa siya sa takot. Hindi siya makatingin ng diretso kay Sandra dahil in character pa rin ito sa pag-aala Sadako niya. Binulungan ko na nga lang ito para pakiusapan, "Sandra, baka naman pwedeng paki-tone down na 'yang dark aura mo. Tsaka ano ba 'yang mata mo? Palabasin mo naman 'yung itim! Tignan mo, umiiyak ka na tuloy ng dugo." Sa hina na ng boses ko, narinig pa rin ito ni Louie at napatakip siya ng tainga. Grabe, nangangatog na talaga sa takot! Mabuti na lang at may kunsiderasyon itong si Sandra. Sandali siyang tumalikod at sa muling pagharap niya, normal na ang ayos niya normal nga ba? "Louie!" tinapik ko ang duwag sa kanyang likod. "Ayos na. Hindi na siya nakakatakot." Dahan-dahang kaming nilingon ni Louie. Nagdadasal pa itong bumwelo bago tumingin kay Sandra. "Oo. Tulad nga po ng lahat ng sinabi niya, kailangan namin ng tulong niyo." Wow ha. Ang dami niyang sinabi. Sandali namang napaisip si Sandra. Hinihimas-himas pa niya ang kanyang mahabang buhok at, "Ayaw niyo ba munang enjoyin 'yan?" wika niya. "Ha?" nagkasabay kami ni Louie. "Anong ie-enjoy namin?" dagdag na tanong ko naman. "Kasal na kayo! At parang bagay naman din kayo." saka niya kami hinawakan pareho sa balikat upang paglapitin pa. "Bagay nga! Bakit hindi niyo muna i-enjoy ang married life I mean, married after life! Hihihi!"

21 Minsan hindi ko rin ma-gets ang humor nitong si Sandra. "Sandra, seryosong usapan kasi 'to." "Seryoso naman din ako! Bagay kayo!" Sandali kaming nagkatinginan ni Louie, at umiwas din agad ng tingin dahil sa hiya. "Tuturuan mo ba kami o ano?" nahihiyang tanong ko na lang. "Syempre naman tuturuan ko kayo! Tinutukso ko lang dahil malay niyo, may ma-develop! Ahihihihi!" Dahil sa panunukso niya, mas lalo akong nahiyang tignan si Louie! Pero pansin ko pa rin sa peripheral vision ko na napapakamot na lang din siya sa ulo. "Madali lang naman manakot. Kung nanonood kayo ng horror movies, 'yung mga kayang gawin ng mga multo 'dun ay kayang-kaya niyo ring gawin sa totoong buhay este totoong patay pala." Saka siya lumapit saamin para akbayan kami pareho. "Don't worry, ako nang bahala sa inyo!" ================= Chapter 6 (Adele Medina POV) Nag-umaga na. Ganitong oras ay may mga pamilya at kamag-anak nang nagsisidalaw sa puntod ng kanilang mga yumaong mahal sa buhay.

22 Para sa unang lecture ni Sandra, nagpasya kaming mag-hunting hindi pa haunting sa buong sementeryo. Feeling tour guide ang kaloka-like ni Sadako habang nili-lead niya ang way sa best tourist spot. Hindi nagtagal, nakatagpo na rin kami ng pagpa-praktisan o bibiktimahan. Isang pamilya sila na nasa isang mausoleum ng mukhang pang-mayaman. "Ang first lesson natin, ipapakita ko sa inyo kung paano ipapaalam sa mga buhay na nandito tayo. Ipararamdam natin sa kanila ang ating mga presensya." Nag-'eenie meenie miney mo' pa muna siya upang piliin kung alin sa mga myembro ng pamilyang iyon ang una niyang bibiktimahin. Isang dalagang mukhang walang pakialam at kilig na kilig pa sa ka-text nito ang kanyang napiling pam-buena mano. "Landi pa more, bruha ka. Yari ka saakin." Lumapit si Sandra sa tinawag niyang malanding bruha na 'yun at biglang nag-power Ranger pose! "O kayo dyan, watch and learn!" Akala ko may gagawin na siyang ritwal na dadaig 'dun sa ginawa ng mga mongheng nagkasal saamin ni Louie. 'Yun pala, katutubo dance lang ang gagawin niya habang ang kamay ay unti-unting lumalapit para himasin ang braso ng biktima. Habang pinapanood siya, sabay na kami ni Louie na napatakip ng bibig dahil sa pagpipigil ng tawa. Nakaka-suffocate, grabe! Pang-horror-comedy rin 'tong si Sandra eh! Wagas talaga! Pero kapansin-pansin naman ang epekto ng ginagawa niya. Naramdaman ng biktima ang kanyang paghimas at nanindig ang mga balahibo nito. Ngunit mas pinili lamang nitong ipagpatuloy ang kalandian sa pagti-text kaya hindi niya masyadong pinansin ang nangyari. Mas lalong lumapad ang ngiti ni Sandra. Level one pa lamang 'yun. Bigla niyang pinuno ng hangin ang bibig at halos magkandaduling-duling nang hipanin niya sa bandang batok ang biktima. At ang panapos niyang move, animo'y nag-dive siya sa hangin upang tumagos sa katawan ng dalaga. Sa pagkakataong iyon, iba na talaga ang naramdaman ng biktima. Halatang nagulat at napatayo na lang sa takot, "Oh my gosh! Naramdaman niyo ba 'yun? Biglang... biglang lumamig!"

23 Inirapan naman siya ng mga kasama niya, "Weh! Nananakot ka pa eh!" "Hindi talaga! Nagtaasan nga balahibo ko oh! Gosh! Nakakakilabot!" "Baka dahil dyan sa malandi mong ka-text!" "Oo nga. Sino bang hindi kikilabutan sa ganyan!" Sobrang na-elibs naman kami ni Louie sa ginawa ni Sandra. Napapalakpak talaga kami at kulang na lang, sabugan namin siya ng confetti. Pakawaykaway naman siya with her imaginary audience, akala mo nanalo talaga ng award. Tuloy sa lecture, "Tayong mga kaluluwa, dahil wala naman na tayong pisikal na katawan, tanging enerhiya na lamang ang nailalabas natin. At dahil sa enerhiya natin kaya nagagawa nating impluwensyahan ang lamig ng paligid!" Saka siya sumayaw ng Macarena in slow-mo version para ipakita ang bawat indayog ng mga kamay at kembot niya. May kasabay pa itong malalim na paghinga kaya namumukhang goldfish na ang itsura niya. "The more na feel na feel mo ang ginagawa mo, the more na mas maiimpluwensyahan mo ang paligid! Keber lang ano mang maging itsura mo! Ang mahalaga, effective!" "Ahh! Energy pala!" sabi ni Louie. "At dapat, feel na feel!" dagdag ko naman. "Okay! Kayo naman!" Nagkatinginan kami ni Louie at sabay na nagsabing, "Game!" Pero nang mauna na akong lumapit sa mga biktima namin, napansin kong bigla namang tumalikod si Louie. "Uy! Anong ginagawa mo dyan?" "Inaamoy ko lang sandali ang hininga ko. Hihipanin kasi natin sila, 'di ba?" "Hindi na kailangan yan!" pasigaw na sumingit si Sandra. "Kung amoybangkay na hininga mo, mas okay!"

24 "Pero " "Unless kay Adele mo yan ipapaamoy! 'Wag ganun, Louie boy! Bawas pogi points! Hihihi!" "Ano ba naman, Sandra!" napa-facepalm na lang ako sa panunukso niya. "Game na kasi! Baka mawala ang momentum ko!" Lumapit na kami ni Louie sa buong pamilya. Noong una ay nagkakahiyaan pero muling sumigaw si Sandra para ipag-cheer kami... "Tandaan niyo! Mas feel na feel, mas lalo rin nilang mafi-feel." So nag-isip na lang ako kunwari ng kanta at sinimulan na ring mag-sayaw. Ginaya naman ni Louie ang moves ko kaya mas lalong nawala ang hiya ko. Pero sobrang hirap din dahil naiiyak na kami kakapigil sa pagtawa! Idagdag pa ang ginagawang pagchi-cheer saamin ni Sandra, "Sige! Ihagod niyo pa, beybe! Igiling niyo! Ganyan nga! Himas na! Hipanin niyo na!" Parang lap dance na 'yung ginawa namin sa mga biktima minus the malaswang part. May malaswa bang nagmumukha kaming timang? Tapos pinaypayan at binugahan na rin namin sila ng hangin. Dalang-dala na nga kami sa ginagawa namin. Umabot na sa puntong binibigyan na rin namin ng pangalan ang bawat signature moves namin para hindi magaya ng iba. "Bionic circle blow!" move ko na tuluy-tuloy na pag-ihip habang paikotikot ang ulo. "Cold hammer touch!" move naman ni Louie na sunud-sunod na karate-chop sa exposed skin ng biktima. "Rising tsunami gust!" move ko ulit na pag-hagod sa likod mula baba, papaitaas at patungo sa ulo. "Full face torpedo!" move naman ulit ni Louie na pagbuga ng hangin. Taasbaba at directly sa mukha ng biktima. At bilang finale, napagkasunduan namin gumawa ng special move kung saan kaming dalawa ang sabay na gagawa, "Super ultra soul sweep!" ipinangalan ni Louie.

25 "Teka! Dalawa tayo! Siguro mas maganda kung 'Super ultra double-soul sweep!" "Humaba naman masyado. Double-soul sweep na lang." "Deal!" Magkahawak ang aming dalawang kamay, nagpaikot-ikot kami at nagsimulang lumutang. Nagmukha kaming human-helicopter na sinakop ang buong paligid. At 'yung hangin na dala namin, shet pang-signal no.4! At sobra mang nakakababa na ng dignidad ito, effective naman at naramdaman talaga ng mga biktima namin ang aming presensya! "I told you so! Pinagpaparamdaman na tayo!" "Baka si Lolo!" "I want to go home!" "Sige kayo! Para hanggang pag-uwi natin sa bahay, sundan tayo ng lolo niyo!" saka ito lumuhod at halos humalik sa sahig na nagdasal, "Dad, bakit po? Anong nagawa naming mali!" Wala silang nagawang mali. Kami ang may nagawang tama! "We did! We did! We did it, yeah! Lo hicimos, we did it!" napa-sing and dance na lang ako ng Dora the Explorer. Buti nga at alam din pala ni Louie 'yan at sobrang dakila niya para gayahin 'yung ginagawa kong celebration. Nagawa namin! Nakapagparamdam kami! Horror ito para sa pamilyang nabiktima namin pero comedy para saamin! Ang saya nga talagang manakot. Sa sobrang saya, napayakap kami para i-congratulate na rin ang isa't isa. Kaso, umandar na naman sa panunukso ni Sandra na kinikilig-kilig pa, "Simpleng yakapan kunwari! Dyan nagsimula ang lolo't lola ko eh!" Napabitaw tuloy kami sa isa't isa at naitulak ko pa si Louie para malayo saakin. Napatumbling pa siya at tumagos palabas ng mausoleum. "Uy! Nagkahiyaan pa kunwari! The cutest ghost couple award goes to you, guys! Ahihihihi!"

26 Pero deadma sa panunukso niya. Sinabi niya rin namang proud siya sa nagawa namin. Kami raw ang best apprentice niya! Well, kasi kami pa lang naman ang kauna-unahan niyang naging estudyante. ================= Chapter 7 (Adele Medina POV) "Isa pang paraan ng pagpaparamdam at pinaka-epektibo rin ay ang pagsitsit, pagbulong at pag-iyak natin." Ito ang second lesson ni Sandra para saamin. Pero hindi na lang siya si Sadako ngayon, feel na rin niyang mag-lola Basyang at nag-kwento bilang example. "Imagine this, maghahatinggabi na, mag-isa ka sa kwarto at nagbabasa ng horror story dahil kunwari matapang ka. Kaso may sumitsit. Impossible namang galing sa labas dahil nasa isang sarado at kulob na kwarto ka. Tulog na rin ang mga tao sa buong bahay niyo kaya naisip mo, baka guniguni mo lang. Ngunit mayamaya, may mahinang boses kang naririnig sa kabilang tainga mo. Hindi ito gawa-gawa lang ng utak mo. Boses ng babaeng hindi pamilyar sa 'yo. Paulit-ulit lang ang bulong nito, 'Tulungan mo ako, hanapin mo ang pumatay saakin.tulungan mo ako, hanapin mo ang pumatay saakin. Tulungan mo ako, hanapin mo ang pumatay saakin.' At habang tumatagal, palakas na ng palakas pagsusumamo niya. Lumamig na rin ang paligid. Nagsimulang magpatay-sindi ang ilaw sa loob ng kwarto mo. At nang tuluyang bumalot ang dilim, nanindig ang mga balahibo mo dahil bigla na lang itong humagulgol sabay sabing " "Aaaaaaaaah! Ayoko na! Tama na, Sandra!" Ang sarap hambalusin ni Louie. Damang-dama ko na ang intensity sa kwento ni Sandra kaso bigla siyang sumigaw ng ganun ay hindi pala sigaw kundi tili ang ginawa niya. Pasalamat siya cute siya! "See? Kinukwento ko pa lang, nakakatakot na ang dating, 'di ba?"

27 "May tanong lang ako, Sandra!" singit ko naman. "Eh bakit 'nung pinipigilan ko 'yung kuya nito," tinuro ko si Louie dahil ang tinutukoy ko ay si Xian, "At kahit anong sigaw pa ang gawin ko doon sa mga kasamang magnanakaw at pati na rin sa mga monghe, hindi naman nila ako narinig. I swear, ang lakas na ng boses ko 'nun!" "Kadalasan kasi, kailangan ng mga tao 'yung mga voice recorder at kung anu-ano pang gadgets para marinig nila ang sinasabi natin. Pero ang totoong technique lang talaga para marinig nila tayo ng mas malinaw ay dapat parang tulad sa pagkanta. Kailangan galing sa diaphragm! It's called diaphragmatic breathing and speaking!" Wow! Kumu-Kuya Kim naman ngayon si Sandra sa mga terms! Galing dapat sa diaphragm. Para raw mas lubusan naming maintindihan, kailangan namin ulit ng maghanap ng mabibiktima. And the best time to perform this ay kapag malapit na raw mag-gabi so hinintay naming lumubog ang araw. Maganda rin daw na sa labas naman kami ng sementeryo maghahasik ng lagim. Sa aming paglabas, madali ring nakahanap ng target niya si Sandra. Isang sinamang-palad na takatak boy na naghihintay ngayon ng customer at nakaupo sa may gilid ng kalsada ang bet niyang pag-praktisan ngayon. Bago magsimula si Sandra sa kanyang isa na namang award winning horror scene, nag-warm-up muna siya ng kanyang boses. Mantakin mong ang pang-warm-up niya pa ay isang hebigat na opera song from Les Misérables! Nagka-goosebumps talaga kami dahil halimaw pala sa ganda ng boses niya. Mapapanganga ka na lang talaga! May hindi pa ba kayang gawin si Sandra? And then, she's ready. Kaso hindi naman pala kasing bongga ng warm-up niya kanina ang gagawin niya, "Psst! Psst!" sumitsit lang siya. Napatayo naman ang takatak boy dahil akala niya'y may customer nang tinatawag siya para bumili. Ngunit nang lingunin niya ang paligid, wala naman siyang nakitang tao. Nagtataka at napakamot na lang sa kanyang ulo ang biktima. Muli na itong naupo at nagsindi na lang ng isa sa mga itinitinda nitong sigarilyo. Saktong paglapit ni Sandra sa kanya, nagbuga ito ng usok.

28 Napikon yata si Sandra kahit alam naman niyang hindi siya nakikita 'nung tao. Nagdilim ang paningin nito at biglang bumulong na may garalgal na boses, "Manong... manong..." "Si sino ba 'yan!" At dahan-dahang kinantahan ni Sandra ang biktima niya to the tune of 'Mamang Sorbetero', "Mamang takatak boy, anong ngalan mo? Tinda mong yosi, gustung-gusto ko. Wala ng buhay, binugahan mo. Sama ng loob, kaya nagmumulto!" Pero matikas si takatak boy. Hindi siya papatalo at hindi basta-bastang magpapasindak. Ngunit mas lalong hindi papatalo si Sandra. Nang maging seryoso na ang mukha niya, nagsilutangan ang kanyang mga buhok at kapansin-pansin ang paglamig sa buong paligid. Kahit kami ni Louie na nanonood na lang, kinilabutan na nang magsimula siyang umiyak. Mahina pa nga noong una pero habang tumatagal, palakas na ng palakas ang pag-ngawa niya. Hindi na lang basta nakakatakot kundi nakakabingi na rin. At lalong hindi namin in-expect ang biglang pagbabago ng boses niya. Naging malalim ito na para bang may sapi, "MANONG! KUNG AYAW MONG MAGBENTA NG YOSI, KALULUWA MO ANG KUKUNIN KO!!!" Kumaripas na sa pagtakbo ang kawawa niyang biktima. Hala at naihi pa ito sa salawal niya at halos magkadapa-dapa na rin! Humahalakhak si Sandra sa achievement niya. Pero nang muli na niya kaming lingunin, "Adele? Bakit nag-iisa ka na lang? Nasaan na asawa mo?" Aba'y walang hiyang duwag! Ngayon ko lang napansin na kumaripas na rin pala ng takbo si Louie dahil sa takot! "Hoy! Louie!" "Ako nang bahala, girl!" mungkahi ni Sandra at siya na ang nag-prisintang maghabol. "LOUIE BOY!" gamit niya ulit ang may-sapi voice siya. Mas lalo yatang natakot si Louie dahil sa mabilis na paggapang na ginawa ni Sandra habang hinahabol siya. Akala mo centipede na pumipitik-pitik pa ang mga buto! "Gusto ko nang bumalik sa langit!" umiiyak na sigaw na lamang ni Louie. * * *

29 Tinalian ni Sandra sa leeg si Louie gamit ang buhok niya para hindi na ito makatakas pa. "Oha! Yan ang nagagawa ng nagvo-voice lesson muna bago manakot! Mayroon ba sainyo na sintunado o tone deaf? Baka mahirapan kayo sa lesson na ito!" "Sabi ng Ate ko, pwede akong mag-audition sa The Voice kung wala lang sana akong sakit noon!" kampanteng sagot ko. Napilitan namang sumagot din si Louie kahit hindi pa siya nakaka-recover sa trauma. "Ma mataas din po ang nakukuha ko sa mga karaoke." "O ganun naman pala! Sisiw na lang sa inyo ang lesson natin! Pero para ma-test talaga ang inyong vocal skills, 'wag kayong mag-practice dito sa tahimik na lugar." Muli kaming isinama ni Sandra kung saan maraming tao at samu't sari ang ingay na maririnig mo. Hindi sa palengke, hindi sa kalye at lalong hindi sa classroom na wala ang teacher niyo sa peryahan. "Ang problema niyo sa lugar na ito, maingay, masaya at busy ang mga tao. Gawin niyo ang inyong makakaya upang magpapansin at maipaabot ang inyong mensahe kahit pa abala sila sa kani-kanyang gawain." Infairness kay Sandra. May additional challenge na ring nalalaman. Pero nagkatinginan na lang kami ni Louie.Ipaparinig namin sa buong peryahan ang aming mga munting boses! Naks! Pero seryoso, gagawin namin 'to? Sa peryahan talaga? First time ko lang nakarating sa ganito eh! ================= Chapter 8 (Adele Medina POV)

30 Magulo, maingay at masaya pala rito sa peryahan. Naiintindihan ko na si Ate Giselle kung bakit enjoy na enjoy siya kapag pinapayagan siya noon ng parents namin na makapag-lakwatsa rito. Kung anu-ano ang pakulo rito na matatawa ka na lang. May nadaanan kami kanina na palaro ng pahabaan daw ng pagdighay! Meron ding bunong-braso at thumb wrestling! Bukod naman sa masasarap na turo-turong pagkain, may tindahan din ng mga laruan at souvenirs! Panalo rin 'yung mga cool rides at iba't ibang booths! Samantala, hindi na namin kasama si Sandra dahil nang makakita siya ng horror house, nabuhay na naman ang dugong Sadako niya. Kami na raw muna ang bahala sa mga sarili namin. Malaki na kami at patay na. Ano pa bang pwedeng mangyari saamin? Dahil dyan kaya nagpasya rin kami ni Louie na hiwalay na mag-practice. Mag-isa na akong nagpalakad-lakad at nakakita naman ng isang couple mga nasa edad trese o katorse pa lang yata sila. Sila na lang ang napili kong biktimahin. Idagdag na rin ang fact na medyo bitter talaga ako sa mga couples. Paglapit ko sa kanila, agad ko silang binulungan, "Umuwi na kayo." Kaso naghintay ako ng mga ten seconds, wala naman silang naging reaction. Hindi nila ako narinig. "Isa pa." Binulungan ko ulit sila kumanta, nag-kwento, nag-pick-up line, ichinismis ang kapit-bahay namin, knock knock jokes, nag-recite ng multiplication table, lahat na kaso hindi pa rin nila ako narinig! "Adele..." "Anak ka ng nanay mo!" napasigaw ako sa gulat. Paglingon ko naman, si Louie lang pala. "Anong ginagawa mo rito? Akala ko nambibiktima ka ng iba?" "Ang dami ko na ngang nabiktima mula pa kanina." "Talaga?" "Oo. Tignan mo 'to!" upang magpakitang-gilas, bumwelo muna siya at saka sumitsit, "Ehem! Psst! Psst!" Hindi nagtagal, may nagsilapitan ngang mga biktima niya dalawang prosti! Parehong may itsura kaso ang kakapal lang ang make-up. Pero sobrang sexy nila! Maski ako, nalula sa taglay nilang cleavage!

31 "Sigurado kang may customer dito?" "Oo. Dito nanggaling 'yung sumisitsit." Napangisi si Louie pero nang mapansin niyang nakatingin ako sa kanya, agad siyang nagpaliwanag, "Hindi ko sinasadyang sila ang lalapit ah!" Bakit parang guilty naman siya? "Ano ka ba?" tinapik ko siya sa balikat, "Bakit ka nagpapaliwanag? Ang galing mo nga eh!" "Ha?" napakurap siya ng mga mata, "Ano... kasi... oo nga. Sabi ko nga." napakamot na lang siya ng ulo at biglang yumuko. "Paano mo nagawa 'yun?" "Anong paano?" "Anong sekreto mo? Kanina ko pa gustong biktimahin 'yung couple na 'yun kaso walang epekto! Hindi nila ako naririnig." "Hindi mo ba sinunod 'yung sinabing technique ni Sandra? Kailangan galing sa diaphragm." "Mahirap eh." "Akala ko ba pang-the Voice ang boses mo?" "Akala ko rin. Inuuto lang pala ako ng ate ko noong sinabi niya 'yun saakin." Natawa siya. Pero nagulat rin ako nang bigla siyang lumapit saakin. Ipinatong niya ang isang kamay sa tyan ko. "Ganito lang 'yan, kapag hihinga ka, dapat mararamdaman mo ring naga-up and down ang tyan mo. But make sure na hindi kasamang gumagalaw ang balikat mo," saka niya ipinatong ang isa niyang kamay sa balikat ko. "Ulitin mo. Huminga ka tapos steady lang ang balikat." Nagmistulang voice coach ko si Louie. Medyo nakakailang lang dahil sobrang close namin. Bukod sa papa ko at 'yung mga lalaking doktor at nurse na nakakasalamuha ko noon, si Louie pa lang ang naging ganito kaclose ng literal saakin. "Uy, nakakasunod ka pa ba?" "Ha... ah... oo..."